GDZ Historia Ukrainy 5 klasa. Podręcznik [Vlasov V.S.] 2013

03.09.2019, icon

1 399,

Ziarno mądrości
- Oto ona - Sofia Kievskaya - odpowiedziała na pytanie podróżnika do Kijowa i poszła dalej. Wielki i czysty, kościół był jak grzbiet fali, która migocze z lekkim hałasem. Podróż zatrzymała się, by lepiej zobaczyć to niesamowite stworzenie ludzkich rąk. Minęło tyle, ale nigdzie nie widziałem niczego doskonałego. Nawet w stolicy potężnego Bizancjum - Konstantynopola. W Sofii, galerii w Kijowie, wieże ze schodami z każdą linią wspięły się na niebo, gdzie nagle eksplodowały trzynastoma łaźniami - małymi od krawędzi, większymi do środka i największymi w środku. Złote deszcze słońca padały w czystym deszczu, który wywołał nie tylko norki, ale całą strukturę.
Z oddechem podróżnik wszedł do świątyni. Uroczyste milczenie padło na ramię jak niespodziewany prysznic. Na świeżych, świeżo ocienionych ścianach słoneczne króliczki skakały olśniewająco i rzadko biegały kapryśne cienie. „Nie za późno! - myśl z radością. „To od nich zależy, czy zaczną malować freski”.
- Do kogo, kto jest dobrym człowiekiem? - spadł gdzieś pod sklepieniem.
- Jestem mistrzem. Przyszedłem na zaproszenie Wielkiego Księcia Jarosława.
„Tak, czekaliśmy na ciebie od dawna, bracie. Czy dyrygent miał złą pogodę, czy nie widzisz jaśniejącego świtu? - zażartował ten sam głos.
- Zhdanok, zabierz gościa do odpoczynku. A po obiedzie zaczynamy malować. Pędzle są już gotowe, a farby i ręce mistrzów wciąż się palą.
- Przyprowadź mnie najpierw, chłopcze, upij się - podróżnik zwrócił się do małego. - Cierpiał na światach bez uzdrawiania wody w Kijowie.
- A czy byłeś kiedyś w Kijowie? - dając słoik wody, zapytał Zhdanco.
- Ja, Zhdanok, dorastałem tutaj. A potem dużo podróżowałem, studiowałem. Teraz wrócił. Nigdy nie było nigdzie indziej. Chodź, pokaż mi miasto.
- To możliwe - powiedział chłopiec i stanął boso do wyjścia.
Kijów stał się nierozpoznawalny w latach panowania Jarosława. Górne miasto, położone w górach, zostało wzmocnione przez nowy potężny szyb z drewnianymi ścianami, składający się z bali. Przed szybem forteca była chroniona przez duży rów wypełniony wodą. Do miasta były trzy kamienne bramy. Głównym, głównym wejściem do Kijowa była Złota Brama z kościołem pucharu Zwiastowania. Eleganccy i wspaniali, chętnie spotykali przyjaciół, wrogowie byli strasznym ostrzeżeniem. Wszędzie w mieście zostały zbudowane. Niedaleko katedry św. Zofii wzniesiono kościół św. Jerzego. Nieco dalej pojawił się kościół św. Ireny.
„Powiedz mi, Zhdanka, jak i kto buduje te świątynie” - zapytał mistrz-kosmita.
- Nic nie wiem na pewno. Czułem, że książę opiekuje się nimi tak jak Sophia. Ludzie mówią, że pewnego dnia, kiedy Jarosław przybył, aby zbudować kościół św. Jerzego, byłem zaskoczony, dlaczego tak niewielu pracowników. Następnie kazał każdemu z nich wydawać codzienne srebrne monety. Wola księcia została ogłoszona na tronie. Następnego dnia do budynku przybyło wielu mistrzów.
„Piękne kościoły, nie wiesz, co jest lepsze”, powiedział mistrz, patrząc na nie, a potem wyjaśnił: „Kościół św. Jerzego wznosi się na cześć niebiańskiego opiekuna Wielkiego Księcia, ponieważ chrześcijańskie imię Jarosław to Jerzy. Svyaty Irina jest zastępcą żony Jarosława.
- A dlaczego nasz kościół nazywa się Sophia? - zapytał Zhdanco.
- Sofia - grek oznacza mądrość. Jarosław rozkazał więc zbudować świątynię, by zbudować pomnik mądrości Bożej.
„Powiedziano mi jednak, że„ Zhdanko sprzeciwił się ”, że ta świątynia została wzniesiona na cześć wielkiego zwycięstwa: wydaje się, że Jaroslav wygrał wielką armię stepową Pechenegów.
- Tak jest. Słyszałem o tym wspaniałym zwycięstwie, gdy było daleko od Kijowa. Jednak Jarosław dostał nie tylko miecze, ale przede wszystkim mądrość. Czczona przez naszego księcia nauka książki, umysł, uważa, że książka nie jest gorsza ani od ostrej broni, ani od mocnego mięśnia.
- Wiesz tyle o Kijowie, o naszym księciu, jakby całe życie tutaj żyło - zaskoczył chłopca.
- Wszędzie wszędzie rozmawia się o naszej ziemi. Obcokrajowcy Jarosław szanowali, ponieważ troszczy się nie tylko o dzień dzisiejszy, ale także o przyszłość swojego państwa. Przynajmniej ze świątyni Zofii. Będzie też księgarnia, w której będą przechowywane książki, a także przetłumaczone i przepisane, będzie szkoła, w której nauczą się dzieci, które chcą uczyć. Mówią więc, że Jarosław zasiał bogate ziemie rosyjskie nasionami mądrości. Zajmie to trochę czasu - nasiona zejdą, kwitną bujnym kwiatem, pomnożą moc państwa kijowskiego.
Słońce zwróciło się na zachód, kiedy Zhdanco z nauczycielem - tak zaczęło nazywać mistrza chłopca - wszedł do Sofii. Wkrótce cienka, przezroczysta farba leżała na mokrym teplinie. Narodził się fresk. Oto zatłoczony Kijów z ulicznymi muzykami, ale książęca rodzina z wielkim księciem kijowskim, który pozostanie dla potomków Mądrego.