GDZ Historia Ukrainy 5 klasa. Podręcznik [Vlasov V.S.] 2013

03.09.2019, icon

1 309,

Pod zielonym namiotem Sofiyivka
Ukraińskie miasto Uman od około sześciu miesięcy żyje w nastroju. Szczególne przebudzenie zaobserwowano wokół ogrodu carskiego - słynnej Sofiyivki. Od pierwszych dni zielonych slumsów w ogrodzie nie wyłoniło się oko ptaka, ale rozmowa łucznika, pukanie siekiery, wykuwanie pyłku, zgrzytanie dziwnych samochodów, które czyściły baseny parkowe i fontanny.
Józef podróżował każdego ranka do ogrodu ze swoim ojcem, który służył jako asystent ogrodnika. Dziś rano chłopiec miał fajne towarzystwo. W letnie wakacje z Kijowa przyszedł jego przyjaciel Nikołaj.
- Będziesz zaskoczony, Józefie, ale wiemy o Sofiyivce także w naszym gimnazjum, - wdychając zielone zapachy lata w pełnych skrzyniach, przypomniał sobie Nikołaj. - Jeden z nauczycieli zdobył doświadczenie u miejscowych ogrodników.
- Co tu jest dziwne. W tym roku przyjedzie wielu celebrytów - ogrodników, agronomów, nauczycieli, a nawet profesorów ... A co zrobili artyści! Przygotowania do rocznicy.
- Czy Sofiyivka ma sto lat?
- Nie, Nikołaj, nie będą świętować ogrodowego jubileuszu. Chociaż naprawdę nie ma kilku lat. Obchody są dedykowane
50-lecie głównej szkoły ogrodnictwa. Są planowane na Boże Narodzenie. Mówią, a piłka będzie jak hrabia Felix Potocki. Czekam na najbardziej zaufanych gości. Więc nie tylko ogród, ale całe miasto jest skrupulatne.
- Ze względu na ten zimowy urlop, cały ten zgiełk? Wiesz jednak, cieszę się, że tak wielu ludzi jest pochowanych w parku. Nie tak samotny będę rysować. Ja, mój przyjaciel, zdecydowałem definitywnie: będę artystą. A ty nie zostawiłeś swojego marzenia, żeby zostać kobietą-hydroinem? - zapytał Nikołaj.
Józef zszedł z centralnej alei na wąską ścieżkę i wydaje się, że nie słyszał towarzysza. Ale nagle zadzwonił.
„Chodź, pokażę ci fontannę, którą naprawiłem”. Nie pracował - nie uwierzysz - 80 lat, mówią po śmierci hrabiny Sofii.
Szlak zaprowadził przyjaciół do odległego zakątka parku, nad którym zbudowano granitową skałę. Patrząc uważnie, Nikołaj zauważył wąski kanion w skale. Przeciskając się przez nią, chłopcy byli w małej siatce. Gdzieś w ciemności rzadko spadał spadek.
- Widzisz, gdzie to spada? - zapytał Józef.
Nikołaj spojrzał na niego bliżej i zobaczył, że woda wydaje się przeciekać z kamiennej płyty, z cienką gałązką zapadającą się z kamieniem i wpadającą w marmurową wazę.
- Kiedy waza jest pełna, fontanna zadziała - plamy wielokomórkowego kwiatu obracają wazon i będą trwać przez kilka sekund, aż woda się rozpadnie, a potem wszystko na początku - powiedział Joseph. - Starzy wyznawcy Umana powiedzieli ojcu, że fontanna rozkwita zawsze w tym samym czasie. Kiedy dokładnie, tylko hrabina wiedziała. I zawsze przychodził podziwiać. To była jej tajemnica.
- Czy już rozwiązałeś wszystkie zagadki w ogrodzie? - zapytał Nikołaj.
- A gdzie jest! Chociaż jego ojciec mówi, że tajemnica ogrodu jest prosta - jest zakochany.
„A dlaczego nie,” pomyślał Nikołaj. - Rozrywka sama: wszyscy wiedzą, że hrabia Umanski hrabia Potocki pomyślał o podarowaniu prezentu swojej żonie Sofii. Świadczy o tym napis na jednym z obelisków przy bramie wejściowej - „Miłość przynosi do Zofii”. Twórca parku, inżynier Ludwig Metzel, w przeszłości był adiutantem hrabiego, jego bliski przyjaciel i zarządca nieruchomości, uosabiający ideę Potockiego, starał się zachować wspaniałe piękno obszaru rzeki Kamenka, gdzie park powinien rosnąć, ponieważ kochał przyrodę i uważał ją za model doskonałości.
- Co to znaczy oszczędzać? Józef był zaskoczony. - Nie wiesz, że wszystkie atrakcje Parku Sofii są sztuczne, zbudowane.
- Czy uważasz, że podczas lat nauki w Kijowie udało mi się o tym zapomnieć. Nie mam jednak na myśli pawilonów i fontann, strumieni i jezior, skał i wodospadów.
- Tak mówię.
- zauważył Józef.
- Ojciec powiedział, że tysiące robotników pracowało przy budowie parku. Wszystkie nasze skały i tarasy są dziełem własnych rąk.
„No cóż” - pomyślał Nicholas - „potem wiersze poety Trembeckiego, którego zaprosił hrabia Potocki, aby uwielbiał piękno ogrodu, faktycznie gloryfikują ludzką pracę, zdolną przemienić się w pusty raj.
„Powiedz” - powiedział ojciec Józefa, który w końcu znalazł chłopców. - Dodam tylko, że robotnicy w Sofiyivce nie mieli jednego pokolenia robotników. Następnie, kiedy park stał się własnością cesarzowej Rosji (stąd jego inna nazwa - Ogród Carycyn), tutaj budowniczowie, rzemieślnicy, ogrodnicy pracowali niestrudzenie. Ustanowiono szklarnie, w których rosły egzotyczne rośliny z różnych części świata. Pracował w dużej pasiece. W 1859 r. Główna szkoła ogrodnictwa została przeniesiona do Uman z Odesy. Dzięki wysiłkom nauczycieli i uczniów park stał się prawdziwym muzeum rzadkich roślin. Tak więc praca pomnożyła piękno tego raju.