GDZ Historia Ukrainy 5 klasa. Podręcznik [Vlasov V.S.] 2013

03.09.2019, icon

1 306,

Pierwszy miecz Chmielnickiego
Świat jest biały o deszczu. Nie było nieba. Nie było ziemi. Po prostu prysznic z białą ścianą wszędzie, gdzie oko sięga.
Porywisty deszcz uwydatnił poczucie zagrożenia, a jeździec się zatrzymał. Cóż, przynajmniej na chwilę zapomnij o wojnie, zostań jako dziecko samotnie z deszczem, zastępując ciepłe odrzutowce zarówno twarz, jak i duszę.
Jeździec ściągnął ciężki, mokry kapelusz, zamykając oczy. Chodziło o to, aby zmieść się w szerokie stepy Zaporoże. Z jakiegoś powodu przypomniał sobie, jak pachnie trująca bogini. I posmarował go między bagnami, rzekami, strumieniami, strumieniami i białym prysznicem, który palił jak dym. Nagle chciał zostać bratem stepowym w zalesionym regionie Wołynia. Nie licząc na cud, wciąż się zatrzymywał, rozglądał, próbując spojrzeć na trawę. Ale patrząc przez oczy eliksiru, przez tęczową zasłonę, zobaczył dwie postacie w odległości kilku kroków od niego, usłyszał zimny zgiełk broni. „Po raz kolejny bóg-trawa uratował mnie”, polował na mokrym terenie podmokłym, pomyślał jeździec, „tak jak w tym czasie, w pobliżu Winnicy”.
Deszcz nie trwał, a wspomnienia nie pozostały. Kilka lat temu musiał bronić Winnicy. W tym czasie zima sięgała krawędzi. Pułapka na Polaków była gotowa: na jego rozkaz Kozacy w miejscu przejścia zostali przecięci w rzece dziury i nie zauważyli wrogów kozackich sztuczek, deptali je sianem i słomą, - ścieżka „w głąb lądu” wpadła w oczy. Dla samego przekonywania się cały czas wirującego na tej ścieżce - i prawie zagubionego w otworze, ale z jakiegoś powodu nagle uspokoił bieg konia, ponieważ wydawało się, że eliksir łupu miał zapach wojny. I zatrzymał go przed samym oddechem tego pachnącego zapachu stepu ... Jeździec potrząsnął paznokciem z ramion i zniknął za deszczowymi chodakami.
Wkrótce pułkownik Bohun był w obozie kozackim.
Kozacy się martwili. Deszcz zatrzepotał na jego pulchnych głowach, ramionach, dłoniach pełnych, rozjaśnionych koszulach i opalaniu, ale nie mógł zmyć niepokoju duszy kozackiej.
- Oddział bez hetmana jak pszczoły bez macicy! Chodźmy z naszym ojcem Chmielnickim i tak bez niego - śmierć! - słyszałem przez deszcz.
- Jak zdobędziemy naszego Hetmana, kiedy on trzyma w niewoli zdradzieckiego Chana ?!
- Coś i Bohun milczy. Prawdopodobnie rdza złamała mu miecz, ale gołymi rękami nie poddał się.
- Eh, Beresteckie pole, dom kozacki! Starsi są nam obojętni, wygnamy ambasady do króla Polski, porozmawiamy z nim o pokoju i własnych przywilejach. Czy lizaliśmy lub rzucaliśmy krew przez trzy lata?
- Najwyraźniej zginął w oblężeniu obozu kozackiego. Służą Polakom za broń, głód i zdrada. Ile jeszcze możemy przetrwać bez chleba ?!
Spalone serce, te gorzkie słowa. I wciąż przerażające oczy krzyczały: jeśli nie ma szczęścia wyprowadzić ukraińskiej armii z otoczenia, wtedy kozacka chwała umrze na zawsze. I nie można opóźnić dnia! Racja
Ivan Bogun był przekonany, że podróżuje po okolicy. Wszakże widziałem na własne oczy, jak Polacy dostosowali rzekę Plyaschivka do zalania obozu kozackiego. A niebo pomaga wrogowi, wlewając takie deszcze jak dzisiaj, dużo wody! Tak więc, mając zdecydowany zamiar osiągnąć, Bohun poszedł do namiotu hetmana na radzie.
W nocy 30 czerwca 1651 r. Rada Generała Major wybrała pułkownika Iwana Bohuna na dowódcę hetmana1 i postanowiła - uciec z otoczenia.
Wczesna mgła bezpiecznie ukryła zmiany w lokalizacji ukraińskiej armii. Pod ochroną kilku tysięcy oddziałów kawalerii, osobiście kierowanych przez Ivana Bohuna, trzy promy, załadowane wozami, obudowami, pociętymi krzewami i próchnicą, odchodziły od głównych sił kozackich. „Gdyby tylko na kilka godzin utrzymać Polaków w oszustwie! Jeśli nie wierzy polskiemu królowi kozackich sztuczek, zrozumie, dlaczego nasi ambasadorzy nagle zgodzili się na haniebny świat - na bitwę! ”- dowódca hetman mocno chwycił broń.
... Kiedy mgła się rozproszyła, Polacy zobaczyli pusty obóz kozacki.
- Nie inaczej niż w przypadku Bogunowa, - polscy żołnierze wymieniali rozmowy po zwycięskiej bitwie z Kozakami, którzy nie zdołali opuścić środowiska. „Ten pułkownik ma szczęście.” Znowu się skradł ... Kto teraz złapał lisa za ogonem?
Ocalone pułki kozackie wróciły do domu. Deszcz padał i wszyscy wiedzieli: rany się zagoją, będą nowe zwycięstwa. Bo jak zwykle pierwszy miecz Chmielnickiego jest przed nami - dzielny pułkownik Ivan Bogun.